Mijn Mongolië Zelf rijden verslag: 16 dagen, 2.600 km door Noord-Mongolië | Zelf rijden in Mongolië

10 uur met het vliegtuig, 2 uur met de auto en daar was het dan, de uitgestrekte en ongerepte Mongoolse wildernis. Mijn vrouw, onze 2 dochters, onze zoon en ik pakten onze koffers in Duitsland en vertrokken op dit avontuur, een reis die ooit alleen tot mijn herinneringen aan Mongolië behoorde. Rijdend met de wind, meren overstekend en de opkomende zon volgend, deel ik met jullie dit reisverslag van een onvergetelijke expeditie van 2.600 km.

Mijn Mongolië Zelf Rijden Reistips & Ervaringen

Als je een doorgewinterde reiziger bent, weet je hoe elke plek je in een andere wereld kan brengen. Dat is wat elke reis speciaal maakt. Mongolië stak er met kop en schouders bovenuit. Naast de verbluffende landschappen, bood het een ontsnapping aan de snelle, gefocuste, Formule-1 achtige drukte van het dagelijkse leven. De oneindige horizon van de steppe nodigde mijn gedachten uit om af te dwalen en bracht een zeldzaam soort rust. Deze reis was niet zomaar een reis, het was een spirituele retraite voor ons gezin. Eens in je leven, in naam van het ware avontuur, Er is geen betere plek dan Mongolië om een tent op te zetten in het wild en je gedachten de vrije loop te laten over de uitgestrekte steppe.

Tijdens de reis heb ik de auto ontelbare keren stilgezet om het adembenemende landschap in me op te nemen. Op ongeveer 280 km van Ulaanbaatar bereikten we Elsen Tasarkhai, een strook gouden duinen die uit het niets leek te verschijnen. Hier maakten mijn dochters, 14 en 10, hun eerste kameelrit, een ervaring die ze nooit zullen vergeten. En mijn zoon? Alleen al het zien van een kameel van dichtbij was avontuurlijk genoeg voor hem!

Waarom zou je zelf rijden moeten proberen in Noord-Mongolië?

Onze volgende halte was de oude hoofdstad van Khubilai Khaan, een van de zonen van Chinggis Khaan. Deze plaats, Kharkhorum, illustreert perfect de politieke en religieuze tradities van de Mongolen. De 108 stoepa's die het klooster omringen waren prachtig om te zien.

Bezienswaardigheden in Kharkhorin zijn het Koningsmonument, Tolgoi Bolt, Beleg Rock en het Erdene Zuu klooster. Toen ik Erdene Zuu 10 jaar geleden bezocht, was het er nog erg verlaten, ook al was het lente. Maar deze keer was het prachtig groen. We bezochten het klooster, droegen nationale kleding bij de ingang en gingen op de foto met een adelaar terwijl we langs lokale kraampjes liepen vol kleurrijke stenen en handgemaakte producten.

Ik had gedacht dat het hoogtepunt van onze reis door Noord-Mongolië het Khuvsgul meer zou zijn, maar tussendoor ontdekte ik nog een verborgen juweeltje. Het Terkhiin Tsagaan meer, ook wel bekend als het Witte meer, ligt vlakbij de Khorgo vulkaan. Als je naar het meer rijdt, passeer je onderweg verschillende must-see plekken. 

Taikhar Rock stond hoog voor me, de inscripties vertelden stille verhalen. Locals probeerden om beurten stenen over de 18 meter hoge rots te gooien, sommigen haalden het, anderen niet. Ik keek geamuseerd maar voorzichtig toe hoe een paar stenen gevaarlijk dichtbij landden. Een ritje met een yak door het gebied maakte het avontuur compleet, waardoor het bezoek aanvoelde als een stap terug in de tijd.

Een van de eerste hoogtepunten van mijn reis naar Noord-Mongolië

Ik was vooral enthousiast over Khorgo Mountain, dat eruitziet als een kom op een heuvel. Hij moet zijn gevormd door een lavastroom van een vulkaan die meer dan 7.000 tot 8.000 jaar geleden uitbarstte. Het bruine, gekrulde gesteente is ongelooflijk licht, vandaar de naam "verbrande steen". In de wetenschap dat we in de buurt van de Khorgo-berg waren aangekomen, gingen we rusten in de overtuiging dat ons de volgende dag een interessante reis te wachten stond.

Toen we de berg verlieten, riepen kinderen: "Dat grote meer! Het was echter het eerste meer van onze reis. Volgens de legende vergat een oud echtpaar hun waterput af te dekken, waardoor de wereld bijna verdronk, totdat een Mongoolse held de put terloops dichtte met een bergtop en het Terkhiin Tsagaan-meer achterliet. Door het enige lokale verhaal dat ik kende met mijn familie te delen, voelde ik me echt verbonden met de plek. 

Het hoogtepunt van mijn self-drive ervaring in Noord-Mongolië: Khuvsgul meer, de blauwe parel van Mongolië.

Een schilderachtig uitzicht op het Khuvsgul meer in Noord-Mongolië

Zindaa.mn

Na meer dan 800 km naar Noord-Mongolië te hebben gereden, bereikten we eindelijk het Khuvsgul meer. Daar begreep ik waarom het Khuvsgul meer de Blauwe Parel werd genoemd. Het diepblauwe meer en de warme maar frisse wind, het was betoverend. Wakker worden met de opkomende zon boven het Khuvsgul meer zorgde voor een perfect ochtenduitzicht. Rijden met mijn zoon voor me op een paard werd een belangrijke herinnering die ik voor altijd zal koesteren.

Bij het Khuvsgul meer kun je het enige schip van Mongolië, de Sukhbaatar, bekijken of een motorboot huren. Na enige discussie kozen we voor de boot, en dat bleek de juiste keuze. Reizen per boot was een veel betere ervaring. Wat is er mooier dan je handen in het water te dompelen en de koele druppels op je gezicht te voelen? We verkenden ook de tegenoverliggende oever, waar we rendieren en elanden zagen. Elanden, speciaal gefokt binnen omheiningen, staan bekend als arrogante wezens. De plaatselijke bevolking zegt dat ze vreselijk opvliegend zijn en bijten als mensen te dichtbij komen. 

Tijdens onze dagen aan het Khuvsgul meer was een van de hoogtepunten dat we de kans kregen om te surfen. Sommige kampen zorgen voor surfplanken en zelfs kleding, waardoor het supergemakkelijk is om er meteen in te duiken. De volgende dag trokken we een nabijgelegen berg op en ontdekten we dat we onderweg wilde bessen konden plukken. De vruchten komen echter niet zo veel voor en alleen de lokale bevolking weet waar de wilde bessen groeien. En wij? We hadden gewoon geluk. 

De rots van verlangen - een prachtig eiland aan het meer van Khuvsgul

Verder rijdend kwamen we aan bij een eiland genaamd de Rots van verlangen. Ik heb geen idee waarom het zo heet, maar misschien is het omdat mensen er hun wensen in fluisteren, in de overtuiging dat ze zullen uitkomen. Persoonlijk denk ik niet dat alleen maar naar een rots fluisteren wensen laat uitkomen. Maar omdat zoveel mensen dat voor mij hebben gedaan, wie weet? Misschien werkt het wel.

Vanaf de Rots der Verlangen creëerde de combinatie van het Khuvsgul-meer, het land en de lucht een adembenemend blauw panorama. Ik heb al veel oceanen en meren gezien, maar zoiets kristalhelders als het Khuvsgul meer was ik nog nooit tegengekomen. Het ondiepe water glinsterde in lichtblauwe en groene tinten, terwijl het water zich verder naar buiten verdiepte in een betoverend donkerblauw.

Het diepste punt van het meer is zo'n 260 meter, maar het diepste gedeelte waar we doorheen voeren was zo'n 30 tot 40 meter. De eigenaar van onze boot, een vriendelijke lokale bewoner, deelde fascinerende verhalen over de regio.

Als je echter op zoek bent naar een rustige, stille reis, zou ik aanraden om de periode van het Naadam festival (10-15 juli) te vermijden. In deze periode zit het gebied vol met zowel de lokale bevolking als toeristen. 

Op jacht naar blauw: Een verborgen juweel voorbij Khuvsgul in Noord-Mongolië

Zwart meer - Zavkhan, Noord-Mongolië

Rijdend in westelijke richting over de Noord-Mongoolse snelweg, zo'n 442 kilometer voorbij het beroemde Khuvsgul meer, stuitten we op een verborgen schat die op ons leek te hebben gewacht. Het Zwarte Meer.

In tegenstelling tot de uitgestrektheid van Khuvsgul is Black Lake kleiner, stiller en bijna geheimzinnig. Maar wat het mist in grootte, maakt het meer dan goed in charme. Het water is opvallend diepblauw, omlijst door een onverwacht palet van azuurgroene oevers en zachte, gouden zandduinen. Het voelde alsof we een droom hadden ontdekt, verscholen tussen de heuvels en de hemel.

Onze tijd daar was zalig onbewogen op de best mogelijke manier. De kinderen waren druk bezig met het verzamelen van kleine schelpen en het bouwen van zandkastelen, hun gelach gedragen door de zachte bries. We lagen op het fluweelzachte zand en lieten de warmte van de zon en de stilte van de golven als een slaapliedje om ons heen wikkelen. Zelfs in het meer stappen voelde anders, het zand onder onze voeten was zo fijn en zacht dat het voelde alsof we in zijde liepen.

Toen het begon te schemeren, staken we een vuur aan en keken we hoe de hemel veranderde in een theater van sterren. Die avond bij het vuur, eenvoudig, stil en vol verhalen werd een van die zeldzame, gezellige momenten waarvan ik weet dat ik ze voor altijd bij me zal dragen.

• Een snelle tip: vergeet niet om muggenspray mee te nemen. De oever van het meer heeft zijn deel aan hardnekkige kleine bezoekers.

Dolen in het verleden: Buutsagaan

Toen we Black Lake achter ons lieten, gingen we op weg naar Buutsagaan, een gebied dat wordt omarmd door oude rotsen en ruige stilte. Daar gebeurde iets magisch: we kwamen petroglyfen tegen die in de stenen waren gekerfd door mensen die duizenden jaren geleden leefden.

Het was vernederend om op dezelfde plek te staan waar oude handen ooit hun verhalen in steen etsten. Het deed me beseffen hoe rijk en mysterieus het platteland van Mongolië eigenlijk is. De geschiedenis is hier niet opgesloten in een museum. Het is verspreid over het land, wachtend om ontdekt te worden door degenen die de tijd nemen om te wandelen.

De weg terug

Op de terugweg van het Khuvsgul meer kwamen we door zandduinen en rotsachtige bergen. Misschien is dit wel wat reizen in Mongolië zo bijzonder maakt. Buiten een geplande route ervaar je de unieke transformaties van de natuur, hoe het landschap verschuift van uitgestrekte, lege steppe naar dichte bergwouden, van meren naar zandduinen.

Als iemand me vraagt: "Hoe was je reis naar Mongolië?" zou ik zeggen, het was zonder luxe, maar elke ontmoeting vulde de reis met warmte en grote gastvrijheid. En het beleven met mijn gezin? Dat was het echte hoogtepunt van dit hele avontuur.

Geschreven door: Khulan Mendsaikhan

FAQ: